Ruim 8 maanden geleden ben ik als zelfstandig ondernemer in CX Recruitment gestart. Wat een ongelofelijke JOURNEY is dit! Ook mede dankzij de crisis heb ik hele waardevolle en leerzame inzichten gekregen. Zo ben ik er onder andere achter gekomen dat een samenwerkingsmodel op basis van No Cure No Pay voor mij niet werkt.
De behoefte achter de vraag
Als ik gevraagd word om te helpen met de invulling van een vacature, zie ik dat ten eerste altijd als een exclusieve samenwerking. Dat betekent dat ik de Hiring Manager ga ontzorgen. Ik ga exclusief te werk en proactief voor hen op zoek. Dat houdt in dat ik altijd eerst veel vragen ga stellen, omdat ik namelijk goed wil begrijpen wat een organisatie zoekt, nodig heeft en waar voor hen de toegevoegde waarde zit. Ik wil de manager leren kennen, een gevoel krijgen bij het team, de cultuur, kunnen inschatten waar de focus in de rol ligt en vooral ook echt goed kunnen inschatten wat voor persoonlijkheid diegene moet zijn om goed tot zijn of haar recht te komen en dus succesvol te kunnen zijn voor een organisatie.
persoon achter een CV
Kortom: ik verdiep mij in een organisatie. Ik ga exclusief voor hen op zoek naar die ene persoon. Ik maak een longlist, vervolgens met een shortlist. Ik leer kandidaten persoonlijk kennen en probeer (altijd eerst!) te achterhalen waardoor zij intrinsiek gedreven worden. Het gaat om aandacht en om maatwerk (van twee kanten uit) en is een intensief traject. Dagelijks ben ik dedicated bezig om de meest passende profielen te spreken en te kritisch te screenen. Ik geef mijn volledige commitment, en daarom zoek ik ook naar commitment. Naar een exclusieve samenwerking.
Geen commitment, geen kwaliteit
Organisaties zijn vaak op zoek naar die ene persoon en stellen meestal ook hoge eisen (de unicorn, het schaap met de 5 of 6 poten, etc.). Oftewel ze zijn op zoek naar kwaliteit, maar wat doen ze? Ze maken een budget vrij en zetten vervolgens op basis van no cure no pay de vacature uit bij meerdere bureaus. Hoe meer bureaus, hoe meer kandidaten, hoe meer keuze. Hoe meer keuze, hoe beter de kwaliteit…?
Er wordt dus aan de bureaus gevraagd: zoek voor mij de beste kandidaat, maar ik garandeer je niets. Dus wat gebeurt er? Bureaus gaan voor het snelle succes. Om hun concurrenten voor te zijn, gaan zij zoeken naar manieren hoe zij in zo min mogelijk tijd, zo veel mogelijk kans kunnen maken op omzet (een bemiddeling/plaatsing). Zo ontstaan dus de zogeheten ‘CV-schuivers’. En geef ze eens ongelijk! Er is namelijk geen tijd voor persoonlijke gesprekken met kandidaten en om te verdiepen in een CV, laat staan zich verder te verdiepen in een vacature of een organisatie. Als bureau investeer je kostbare tijd maar met een onzekere uitkomst en met geen enkele garantie van omzet. Om hun kansen verder te vergroten zullen zij een goede kandidaat ook nog eens op meerdere vacatures aanbieden. Kortom; Het wordt een survival of the fittest.
- De organisatie geeft geen commitment, dus krijgt ook geen commitment.
- De organisatie zoekt kwaliteit, maar zet het selectieproces in op kwantiteit.
Durf te kiezen
Dit alles bij elkaar vraagt dus om een ander model. Om keuzes maken. Iets waar een exclusieve samenwerking zal leiden tot kwaliteit, tot plezier, tot een lange termijn relatie en uiteindelijk tot een optimale match. Want daar doe ik het voor! Een model dat mij de mogelijkheid geeft om mijn tijd te investeren in het verdiepen in zowel de organisatie als in de kandidaten: ‘Exclusive Search’!
Dus mijn vraag is: ga je op meerdere half gemotiveerde paarden wedden, of durf je op 1 volledig gemotiveerd paard te wedden?